Vrouwen die schrijven leven gevaarlijk

Vrouwen werden lange tijd niet geacht boeken te schrijven. Ze moesten gewoon maar kinderen op de wereld zetten. Als vrouwen anders schreven dan mannen, dan was dat omdat ze anders leefden en moesten vechten voor de tijd die nodig was om te schrijven. Ze moesten een onwankelbaar zelfvertrouwen en bijzonder veel geduld hebben. Ze moesten opboksen tegen de onmogelijke eisen van familie en maatschappij. Om hun ideaal te bereiken moesten ze hardnekkig ontberingen doorstaan. Schrijvende vrouwen moesten bereid zijn als buitenstaander te leven. Schrijven was voor vrouwen tot voor honderd jaar ronduit gevaarlijk, en ook nu nog houdt het risicos in.

De tweespalt tussen artistieke onafhankelijkheid en het maatschappelijke conformisme was voor vele vrouwen onleefbaar. Velen borgen de ambities op. Andere vrouwen, zoals George Sand of George Elliot, maten zich een mannelijk pseudoniem aan. En nog anderen weerstonden alle vooroordelen en konden door te schrijven een vrij, open en authentiek leven leiden.

In Vrouwen die schrijven leven gevaarlijk wordt een iconografie gegeven van schrijvende vrouwen. Het toont portretten van vooraanstaande en karaktervolle schrijfsters van de middeleeuwen tot nu, van Hildegard von Bingen over Jane Austen, Colette, Virginia Woolf tot Doris Lessing en Arundhati Roy vrouwen die verkozen te schrijven en daardoor hun wereld wat minder gevaarlijk te maken.

Stefan Bollmann studeerde germanistiek, theaterwetenschappen, geschiedenis en filosofie. Hij werkt als lector en auteur. Van zijn hand verscheen eerder de bestseller Vrouwen die lezen zijn gevaarlijk (2006).